Versificazione: FRANK 577:71
a10 b10 b10 a10 c10 c10 d10' d10'
rime: ens, ar, itz, ida
Partimen composto da sei coblas unissonans di otto decasillabi e da due tornadas di quattro (c10 c10 d10' d10').
Schema metrico, formula sillabica e sistema di rime comune ad altri nove testi (FRANK, Répertoire, I, pp. 113-114 e BELTRAMI, Rimario trobadorico provenzale, I, pp. 256-257, schema nº 133):
Austorc de Segret |
No sai qui·m so, tan sui desconoissens |
sirventese |
41.1 |
Bertran Carbonel |
Deus fetz Adam et Eva carnalmens |
cobla |
82.37 |
Bertran Carbonel |
Hostes, ab gaug ai volgut veramens |
cobla |
82.56 |
G. Anelier de Tolosa |
El nom de Deu, qu’es pair’omnipotens |
sirventese |
204.3 |
Olivier lo Templier |
Estat aurai loc temps en pensamen |
canzone di crociata |
312.1 |
R. Gaucelm de Beziers |
Ab grans trebalhs et ab grans marrimens |
canzone di crociata |
401.1 |
Raimon Menudet |
Ab grans dolors et ab grans marrimens |
pianto |
405.1 |
Sordello |
Aitan ses plus viu hom quan viu jauzens |
canzone |
437.2 |
Anonimo |
Amors es us amoros pensamens |
cobla |
461.18 |
I rimanti che si ripetono sono: complitz, utilizzato da Enveyos nella formula «de bels sabers complitz» sia al v. 14 che al v. 54; delida, vv. 31 e 40; ditz/dit, vv. 30 e 50 (rimanti omografi: nel primo caso è indicativo presente, 3ª pers. sing., nel secondo ha valore di sostantivo); far, vv. 10 e 42; gandida, vv. 32 e 48 (utilizzato da Enveyos come rimante finale della cobla IV e della sua tornada); guitz, vv. 37 e 49; partida, vv. 7 e 51; sens, v. 1 e 20.
Rima derivativa: guitz-guida (vv. 37 e 39); rime anche grammaticali: complitz-complida (vv. 14-15); auzitz-auzida (vv. 21-23); escarnit-escarnida (vv. 46-47).
Coblas capfinidas: II-III (pus).
Enjambement: vv. 53-54.
Tra gli artifici retorici si segnalano: le triple anafore dei vv. 6-8 (que [...] / que [...] / que [...]) e 45-47 (et [...] / e [...] / et [...]); accumulazione sostantivale per polisindeto (vv. 29-30); i polittoti sens-sens (vv. 39-40, nel primo caso soggetto, nel secondo complemento di privazione), pret-prezar-prezat (vv. 43-44) e lo dreg-en dreg (vv. 53 e 55); la paronomasia senes sens (v. 40); le allitterazioni dei vv. 1-2 (s'esfors-sens / si·l sabetz), del v. 27 (puesc-per-proar), del v. 32 (Si s'er - vos, si - ·us n'es), del v. 40 (senes sens es sciensa), e del v. 42 (si-sen-so).