Bec, Pierre. Burlesque et obscénité chez les troubadours. Pour une approche du contre-texte médiéval. Paris: Stock, 1984.

Codi: 305,007 Autor: Monge de Montaudo Gènere: Tenson fictive Número: XII

 

Autra vetz fui a parlamen

I	1	Autra vetz fui a parlamen
		El cèl, per bon' aventura ;
		E feiron li vout rancura
		De las dòmnas que's van penhen ;
	5	Qu'eu los en vi a Dieu clamar
		D'elas, qu'an fach lo tenh carzir,
		Que se fan la cara luzir
		De çò qu'òm degr' en els pausar.
II		Però dis Dieus, mout franchamen :
	10	Monges, ben aug qu'a tortura
		Pèrdon li vout lor dreitura ;
		E vai lai per m’amor corren,
		E fai me’n las dòmnas laissar,
		Que ieu no’n vuòlh ges clam auzir,
	15	E si non se’n vòlon giquir,
		Eu las anarai esfaçar.
III		Sénher Dieus, fi m’ieu, chausimen
		Devètz aver e mesura
		De las dòmnas, cui natura
	20	Es que lor caras tenhan gen,
		E a vos non deu enujar
		Ni’l vout no’us o degran ja dir :
		Que jamais no’n volràn ufrir
		Las dòmnas denan lor, çò’m par.
IV	25	Monges, dis Dieus, gran falhimen,
		Razonatz e gran falsura,
		Que la mia creatura
		Se gensa ses mon mandamen :
		Doncs serion celas mieu par,
	30	Qu’ieu fatz totz jorns envelhezir,
		Si per pénher ni per forbir
		Podion plus joves tornar !
V		Sénher, tròp parlatz ricamen,
		Car vos sentetz en l’autura,
	35	Ni ja per çò la penhtura
		Non remanrà ses un coven :
		Que façatz lor beutatz durar
		A las dòmnas tro al morir,
		O que façatz lo tenh perir,
	40	Qu’òm no’n puòsc’ el mon ges trobar.
VI		Monges, ges non es covinen
		Que dòmna’s gens’ ab penchura
		E tu fas gran desmesura,
		Car lor fas tal razonamen.
	45	Si tu o volguesses lauzar,
		Elas non o degran sofrir :
		Aital beutat que’l cuer lor tir,
		Que pèrdon per un sol pissar.
VII		Sénher Dieus, qui ben penh ben ven,
	50	Per qu’elas se donon cura
		E fan l’òbra espessa e dura,
		Que per pissar no’s mòu leumen,
		Pòis vos non las volètz gensar,
		S’elas se genson, non vos tir ;
	55	Abans lors o devètz grazir,
		Si’s pòdon ses vos bèlas far.
VIII		Monges, pénhers ab afachar
		Lor fai manhs còlps d’aval sofrir,
		E no’us pessetz ges que lur tit
	60	Quant òm las fai corbas estar.
IX		Sénher, fuecs las puesca cremar,
		Qu’ieu non lur puesc lur traucs omplir,
		Ans, quan cug a riba venir,
		Adoncs me coven a nadar.
X	65	Monges, tot las èr a laissar,
		Pòs pissars pòt lo tenh delir ;
		Qu’ieu lur farai tal mal venir
		Qu’una non farà mais pissar.
XI		Sénher, cui que façatz pissar,
	70	A Na Elís devètz grazir
		De Montfort, qu'anc no's vòlc forbir,
		Ni n'ac clam de vout ni d'autar.