Shepard, William P.. A Provençal “Debat” on Youth and Age in Women. "Modern Philology",29.2 (1931), pp. 149-161

Codi: 173,001a Autor: Gausbert de Poicibot Gènere: Sirventes Número: II

 

Era quan l’ivernz nos laissa

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      

I	1	Era quan l’ivernz nos laissa
		E par la fuoilla en la vaissa
		E il lauzellet chanton c’uns no s’en laissa,
	4	Fas sirventes ses biaissa,
		Mas uns malastrucs m’afaissa,
		Car ab joves no·s te: Dieus li don aissa!
		Mais pretz una vieilla saissa
	8	Que non a ni carn ni craissa.
		Mal ai’er el os e daval la madaissa!
		Que la genta,   covinenta,   on bos pretz s’eslaissa,
		Fina, francha,   frescha, blancha,   don jois no·s biaissa,
	12	Mais la vuoill,   si gen m’acuoill   ni josta se m’acaissa,
		Que la rota,   que·m des tota   Limoges e Aissa.
II		Per Crist, fort mal s’aconseilla
		Drutz c’ab vieilla s’apareilla.
	16	Assatz ve menz que selh que no no·s reveilla.
		Son drap nou camja per peilla
		E son caval per oveilla
		E laissa vin e beu aiga de seilla;
	20	Qu’eu fatz de lor ma coreilla,
		E tenc m’o a meraveilla
		De la color que·s fan blanca e vermeilla
		Ab l’englut   d’un ou batut,   que·s met viron l’aureilla,
	24	Del blanquet   que pois i met   et essug’ e soleilla,
		Del tifingon,   del mentiron,   entro sobre l’aisseilla;
		Puissas par   apres pissar   c’ades veingna de vieilla.
III		Ai las! tan mal s’i barata
	28	Drutz c’ab vieilla s’acoata!
		Eu no l’en planc que sel s’ausi e·s mata,
		Que vieill’es de mal’escata,
		E drutz que lonc si s’aplata
	32	El eis si·l coill lo ram ab c’om lo bata;
		Quar, se’s viest jen ni s’afaita
		Ni·l drap son nou d’escarlata,
		Dejos non a·n mas sol la pel legata.
	36	Mas voill dar   e baratar   entro a la sabata
		Per la bella   sotz gonella,   que no·s desbarata,
		Ni aver   tot lo poder   del rei de Damiata,
		Qu’eu ja don   per seclaton   jenoill grais per cueissa plata.
IV	40	Ben a de sen gran sofraicha
		Drutz que de vieilla s’empacha,
		Que mout son feras qui ben las aguacha.
		Mil sols metri’ad estracha
	44	Que dompna joves ben facha
		Val cinc cenz vieillas neis s’era contracha.
		En Bertranz men com afacha [?].
		. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
	48	E volria n’agues la testa fracha!
		Pois parlar   l’aug del manjar   ni de bon’osta·l tracha,
		Al jazer   compra·l ben ser,   tot lo porc e la vacha,
		Quar s’embarga   en la pel larga,   que es molla e fracha.
	52	Semblanz es,   quant hom l’ades,   qu’anc no·n trais sa garnacha.
V		Eu tenc ben drut per faura
		Que ama aital penchura.
		Ren als no·i a mas quant la vestidura;
	56	E tenc m’a gran desmesura
		Que, pois domna desfegura,
		Quar ja i fai muzel ni armadura.
		Mas prezes de si tal cura
	60	Per que l’arm’estes segura,
		Que·l cors desvai a totz jorns e pejura.
		Eu lor dic   aquest prezic   per gran bonaventura.
		En Bertran   vei a lor dan,   e par que, per fraichura.
	64	Cad’ aver   las! i esper   e soffre et abdura.
		Mi que·n cal,   s’a leis va mal,   quant estauc latz la dura?