Del Monte, Alberto. Peire d'Alvernha, Liriche. Torino: Loescher-Chiantore, 1955.

Code: 323,014 Auteur: Peire d'Alvernha Genre: Vers Numero: XVII

De Dieu non puesc pauc ben parlar

I	1	De Dieu non puesc pauc ben parlar
		ni mout no·us en sai yssernir,
		quar gran res restari’a dir
		e·l paucs es pus que non apar;
	5	mas pus ylh m’abriv’en valor
		al belh sen si cuma parier
		ben tanh dir a dreg per s’amor
		so qu’al sieu poble a mestier.
II		Don dic cossi deu esguarar
	10	quals es ni que deu devenir,
		e s’om so meti’ en cossir
		ia res no·s deuria prezar;
		mas l’uelh belh tenon tenebror
		e l’esguart gloton desirier,
	15	e·l cors cossenten la folhor
		guida l’arm’ a mal destorbier.
III		De que·m puesc pro meravillar
		cum per se non pren hom albir;
		que, quan que·l tric, l’er a murir
	20	e pel pas ansessor passar;
		et en tan estranha flairor
		revertis qui·s pus bobansier
		qu’als auzens hi a gran feror,
		mas huey oblidon aquo d’ier.
IV	25	Mout es grieu e fort et amar
		als trespassans de desgiquir
		d’aysso de que·s degran aizir,
		ans que·ns sobrevengues afar;
		qu’ieu sai que tart, si contra·l cor,
	30	no·s cobri hom ben del arquier
		que del colp sentra la viguor,
		quar trop val guarda de premier.
V		Mas grieus es hom a castiar
		que mais ama son dan chauzir;
	35	mas qui·s volgues tant enantir
		vas ben cum contra mal obrar,
		ia non perdera·l regn’aussor
		pel ioy d’aquest mon messongier;
		quan la carn caitiv’a sabor
	40	l’esperitz pren gran encombrier.
VI		E que·us puesc per peior contar
		d’ome, si·l vey ben resplandir
		de ren qu’el segl’ ay’a formir,
		mas ab Dieu no·s sap acordar;
	45	e tot l’als es dezanador
		e desrefugen e corsier,
		per qu’om ren a son creator,
		pus mor, dels faitz respost entier.
VII		E pus Dieus nos denha donar
	50	vezer, entendre et auzir
		e sen e saber e sentir
		e tanta riquez’ ad uzar,
		be·ns degr’esser sovenidor;
		quar tort ten qui d’autruy terrier
	55	deven rics e del frug melhor
		es escas al don a sobrier.
VIII		Per qu’er escur so qu’ar es clar
		lay on Dieus mostrara·l martir
		qu’elh sostenc per nos a guarir;
	60	on nos sera totz a tremblar
		lo iorn del iutjamen maior,
		on non aura ren d’ufanier;
		qu’ab gran ioi et ab non pauc plor
		eissens desebran duy semdier.
IX	65	On chascuns se degra senhar
		et esser soven en sospir
		com Dieus se denhet humelir
		e que pres per los sieus salvar,
		e quan pauc porton tug del lor
	70	seguentre lo sanglot derrier;
		quar mout met estreicha labor
		cel que trop s’en fai parsonier.
X		E com lo blanc e·l vert e·l var
		sostenc, el fai demeg servir;
	75	don no·il platz alcus bes ufrir
		per aquel qui n’ar’a penar.
		E totz temps reviura dolor
		tot so qu’el segl’es d’alegrier,
		car aver vas nostre Senhor
	80	ni quan qu’es no vai un dinier.
XI		A! co·s pot pauc quascus fiar
		en quan say laissa al transir,
		si·lh eys no so sap devezir
		tan gen que·s puesca profichar;
	85	e tan breu vid’an li pluzor,
		vilan e clerc e cavalier,
		e tan tost torn’en amargor
		lo ioys d’aquest segle leugier.
XII		Mas Dieus per la sua doussor
	90	nos don cum siam tal obrier,
		que·ns acuelha en resplandor
		on li sieu sanh son eretier.
		Amen.