Del Monte, Alberto. Peire d'Alvernha, Liriche. Torino: Loescher-Chiantore, 1955. Code: 323,014 Auteur: Peire d'Alvernha Genre: Vers Numero: XVII De Dieu non puesc pauc ben parlar I 1 De Dieu non puesc pauc ben parlar ni mout no·us en sai yssernir, quar gran res restari’a dir e·l paucs es pus que non apar; 5 mas pus ylh m’abriv’en valor al belh sen si cuma parier ben tanh dir a dreg per s’amor so qu’al sieu poble a mestier. II Don dic cossi deu esguarar 10 quals es ni que deu devenir, e s’om so meti’ en cossir ia res no·s deuria prezar; mas l’uelh belh tenon tenebror e l’esguart gloton desirier, 15 e·l cors cossenten la folhor guida l’arm’ a mal destorbier. III De que·m puesc pro meravillar cum per se non pren hom albir; que, quan que·l tric, l’er a murir 20 e pel pas ansessor passar; et en tan estranha flairor revertis qui·s pus bobansier qu’als auzens hi a gran feror, mas huey oblidon aquo d’ier. IV 25 Mout es grieu e fort et amar als trespassans de desgiquir d’aysso de que·s degran aizir, ans que·ns sobrevengues afar; qu’ieu sai que tart, si contra·l cor, 30 no·s cobri hom ben del arquier que del colp sentra la viguor, quar trop val guarda de premier. V Mas grieus es hom a castiar que mais ama son dan chauzir; 35 mas qui·s volgues tant enantir vas ben cum contra mal obrar, ia non perdera·l regn’aussor pel ioy d’aquest mon messongier; quan la carn caitiv’a sabor 40 l’esperitz pren gran encombrier. VI E que·us puesc per peior contar d’ome, si·l vey ben resplandir de ren qu’el segl’ ay’a formir, mas ab Dieu no·s sap acordar; 45 e tot l’als es dezanador e desrefugen e corsier, per qu’om ren a son creator, pus mor, dels faitz respost entier. VII E pus Dieus nos denha donar 50 vezer, entendre et auzir e sen e saber e sentir e tanta riquez’ ad uzar, be·ns degr’esser sovenidor; quar tort ten qui d’autruy terrier 55 deven rics e del frug melhor es escas al don a sobrier. VIII Per qu’er escur so qu’ar es clar lay on Dieus mostrara·l martir qu’elh sostenc per nos a guarir; 60 on nos sera totz a tremblar lo iorn del iutjamen maior, on non aura ren d’ufanier; qu’ab gran ioi et ab non pauc plor eissens desebran duy semdier. IX 65 On chascuns se degra senhar et esser soven en sospir com Dieus se denhet humelir e que pres per los sieus salvar, e quan pauc porton tug del lor 70 seguentre lo sanglot derrier; quar mout met estreicha labor cel que trop s’en fai parsonier. X E com lo blanc e·l vert e·l var sostenc, el fai demeg servir; 75 don no·il platz alcus bes ufrir per aquel qui n’ar’a penar. E totz temps reviura dolor tot so qu’el segl’es d’alegrier, car aver vas nostre Senhor 80 ni quan qu’es no vai un dinier. XI A! co·s pot pauc quascus fiar en quan say laissa al transir, si·lh eys no so sap devezir tan gen que·s puesca profichar; 85 e tan breu vid’an li pluzor, vilan e clerc e cavalier, e tan tost torn’en amargor lo ioys d’aquest segle leugier. XII Mas Dieus per la sua doussor 90 nos don cum siam tal obrier, que·ns acuelha en resplandor on li sieu sanh son eretier. Amen.
Del Monte, Alberto. Peire d'Alvernha, Liriche. Torino: Loescher-Chiantore, 1955.
Code: 323,014 Auteur: Peire d'Alvernha Genre: Vers Numero: XVII
De Dieu non puesc pauc ben parlar
Institut d'Estudis Catalans. Carrer del Carme 47. 08001 Barcelona. Telèfon +34 932 701 620. Fax +34 932 701 180. informacio@iec.cat - Informació legal