Bec, Pierre. Burlesque et obscénité chez les troubadours. Pour une approche du contre-texte médiéval. Paris: Stock, 1984.

Code: 172,001 Auteur: Gausbert Amiel Genre: Canso Numero: VII

Brèu vèrs per tal que mens i ponh

I	1	Brèu vèrs per tal que mens i ponh
		Fatz e que sia ben aprés,
		Qu'ieu sui trobaire, mas non ges
		De cels rics que'is fan auzir lonh.
	5	E s'anava mos chans tro lai
		Dont la razons ven a mi çai,
		Ja non volria plus anès.
II		De tròp ric amor non ai sonh,
		Sol de mon paratge n'agués,
	10	Que'l poders ni'l semblans non es
		En mi ni fui faitz de tal conh
		D'enquèrre ric jòi ni s'eschai
		Ni devenir, que ben o sai
		No'm poiria quan be'i ponhès.
III	15	Mais dei doncs amar en mon ponh
		Un bèl auzelet qu'ieu tengués
		Qu'al cèl doas gruas o tres,
		Per qu'ieu non prèc ni non somonh
		D'amar dòmna s'a far non fai ;
	20	Ja'l fòl cabrier non semblerai
		Qu'enquís que'il reïna l'amès.
IV		Las ricas qu'una non calonh
		Lais als rics domnadors cortés,
		Qu'una basseta m'a conqués
	25	Tal que de Paris tro al Gronh
		Génser non es ni mielhs no'lh vai
		A nulha de fin prètz verai
		Ab lo poder qui'l ten en pès.
V		Ad aquesta soplei e jonh
	30	Mas mans per refèrre mercés,
		Que la benanansa on m'a mes
		Mi val mais e ges no'm vergonh
		Si tròp rica dòmna non ai,
		Que'l sens e la beutatz l'estai
	35	Tant aut que paucas li son près.
VI		De ma ricor, ni mens ni mai,
		Am e conosc que mielbs m'estai
		Que si tròp autament amès.