Ernst, Willy. Die Lieder des provenzalischen Trobadors Guiraut von Calanso. "Romanische Forschungen", 44, 2 (1930), pp. 255-406.

Code: 243,006 Auteur: Guiraut de Calanson Genre: Planh Numero: XI

Belh senher Dieus, quo pot esser sufritz

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

   

I	1	Belh senher Dieus, quo pot esser sufritz
		Tan estranhs dols cum es del jov’ enfan,
		Del filh del rei de Castella prezan,
		Don anc nulhs oms jorn no·s parti marritz
	5	Ni ses cosselh ni dezacosselhatz ;
		Qu’en lui era tot lo pretz restauratz
		Del rei Artus, qu’om sol dir e retraire,
		On trobavan cosselh tug bezonhos.
		Ar es mortz selh que degr’ esser guizaire,
	10	Lo mielhs del mon de totz los joves bos !
II		Anc filhs de rei no fon vistz ni auzitz
		Qu’en tan ric loc fos vengutz per semblan,
		Don man dolen n’iran tostemps ploran ;
		Que plus es grans, quan degr’ esser fenitz,
	15	Lo dols de lui que quant es comensatz ;
		Quar elh era en tan ric loc pauzatz
		Qu’anc non nasquet tan desastrucs de maire
		Que lai no fos astrucs totas sazos ;
		Don paradis puesc dir, al mieu vejaire,
	20	Qu’es aitals cortz que noi a sofraitos.
III		Ben degr’ esser Ferran capdels e guitz —
		S’a Dieu plagues que est mon ames tan —
		Lo belhs e·l bos, a tot fag benestan,
		Lo larcs e·l francs, lo valens e·l grazitz,
	25	Don cujav’ on qu’en elh fos esmendatz
		Lo joves reis e·N Richartz, lo prezatz,
		E·l coms Jaufres, tug li trei valen fraire
		Cui semblava de cors e de faissos,
		E de ricor e de totz bes lo paire,
	30	Qu’er es dolors de proez’ e de dos.
IV		Anc joves reis no fon natz ni noiritz
		Del flum Jordan tro al solelh colgan
		Don fos tals dols, pus neguero·l jagan ;
		Quar li Franses ne fan dol e grans critz
	35	E li Engles, tug silh d’ams los regnatz,
		Li Alaman, totz sos rics parentatz
		Senhor del mon, e·l valen emperaire
		E Samsuenha, Espanh’ e Aragos,
		Qu·el mon non es crestias de lunh aire
	40	Que sieus liges o dels parens no fos.
V		Mas elh era sobre totz elegitz
		El melhor loc, si visques mais un an
		Servir a Dieu de cor e de talan,
		Fons de belhs dos, murs contra·ls Arabitz,
	45	Solelhs de mars, abrils renovelatz,
		Miralhs del mon, ab cui pretz es renhatz —
		Qu’en dirai pus ! Que nulhs no sap retraire
		Lo dampnatge que sest mons doloiros
		A pres en lui ; e Dieus, vers perdonaire,
	50	Perdon a lui, pus venjatz s’es de nos !
VI		Ai ! quals dols es ! Quar elh es chastiaire
		A tot lo mon, als valens e als pros.