Appel, Carl. Bernart von Ventadorn, seine Lieder, mit Einleitung und Glossar. Halle a. S.: Verlag von Max Niemeyer, 1915.

Code: 070,016 Auteur: Bernart de Ventadorn Genre: Canso Numero: XVI

Conortz, era sai en be

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

   

      

   

I	1	Conortz, era sai eu be
		que ges de me no pensatz,
		pois salutz ni amistatz
		ni messatges no m’en ve.
	5	trop cuit que fatz lonc aten,
		et er be semblans oimai
		qu’eu chasse so c’autre pren,
		pois no m’en ven aventura.
II		Bels Conortz, can me sove
	10	com gen fui per vos onratz
		e can era m’oblidatz.
		per un pauc no·n mor desse !
		qu’eu eis m’o vauc enqueren,
		qui·m met de foudat em plai,
	15	can eu midons sobrepren
		de la mia forfaitura.
III		Per ma colpa m’esdeve
		que ja no·n sia privatz,
		car vas leis no sui tornatz
	20	per fondat que m’en rete.
		tan n’ai estat lonjamen
		que de vergonha qu’eu n’ai.
		non aus aver l’ardimen
		que i an, s’ans no m’asegura.
IV	25	Ilh m’encolpet de tal re
		don me degra venir gratz.
		fe qu’eu dei a l’Alvernhatz,
		tot o fi per bona fe.
		e s’eu en amar mespren,
	30	tort a qui colpa m’en fai,
		car, qui en amor quer sen,
		cel non a sen ni mezura.
V		Tan er gen servitz per me
		sos fers cors durs et iratz,
	35	tro del tot si’ adoussatz
		ab bels dihz et ab merce ;
		qu’eu ai be trobat legen
		que gota d’aiga que chai,
		fer en un loc tan soven,
	40	tro chava la peira dura.
VI		Qui be remira ni ve
		olhs e gola, fron e faz,
		aissi son finas beutatz
		que mais ni menhs no i cove :
	45	cors lonc, dreih e covinen,
		gen afliban, conhd’ e gai.
		om no·l pot lauzar tan gen
		com la saup formar Natura.
VII		Chansoneta, ar t’en vai
	50	a Mo Frances, l’avinen,
		cui pretz enans’ e melhura ;
VIII		E digas li que be·m vai,
		car de Mo Conort aten
		enquera bon’ aventura.