Appel, Carl. Bernart von Ventadorn, seine Lieder, mit Einleitung und Glossar. Halle a. S.: Verlag von Max Niemeyer, 1915.

Code: 070,027 Auteur: Bernart de Ventadorn Genre: Canso Numero: XXVII

Lonc tems a qu'eu no chantei mai

  

        

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

         

   

   

I	1	Lonc tems a qu’eu no chantei mai
		ni saubi far chaptenemen.
		ara no tem ploya ni ven,
		tan sui entratz en cossire
	5	com pogues bos motz assire
		en est so, c’ai . . . . . .
		si tot no·m vei flor ni folha,
		melhs me vai c’al tems florit,
		car l’amors qu’eu plus volh, me vol.
II	10	Totz me desconosc, tan be·m vai ;
		e s’om saubes en cui m’enten,
		ni auzes far mo joi parven !
		del melhs del mon sui jauzire !
		e s’eu anc fui bos sofrire,
	15	ara m’en tenh per garit,
		qu’e re no sen mal que·m dolha.
		si m’a jois pres e sazit,
		no sai si·m sui aquel que sol !
III		El mon tan bon amic non ai,
	20	fraire ni cozi ni paren,
		que, si·m vai mo joi enqueren,
		qu’ins e mo cor no·l n’azire.
		e s’eu m’en volh escondire,
		no s’en tenha per träit.
	25	no volh, lauzengers me tolha
		s’amor ni·m leve tal crit
		per qu’eu me lais morir de dol.
IV		C’ab sol lo bei semblan que·m fai
		can pot ni aizes lo·lh cossen,
	30	ai tan de joi que sol no·m sen,
		c’aissi·m torn e·m volv’ e·m vire.
		e sai be, can la remire,
		c’anc om belazor no·n vit ;
		e no·m pot re far que·m dolha
	35	Amors, can n’ai lo chauzit
		d’aitan com mars clau ni revol.
V		Lo cors a fresc, sotil e gai,
		et anc no·n vi tan avinen.
		pretz e beutat, valor e sen
	40	a plus qu’eu no vos sai dire.
		res de be no·n es a dire,
		ab sol c’aya tan d’ardit
		c’una noih lai o·s despolha,
		me mezes, en loc aizit,
	45	em fezes del bratz latz al col.
VI		Si no·m aizis lai on ilh jai,
		si qu’eu remir son bel cors gen,
		doncs, per que m’a faih de nien ?
		ai las ! com mor de dezire !
	50	vol me doncs midons aucire,
		car l’am ? o que lh’ai falhit ?
		ara·n fassa so que·s volha
		ma domna, al seu chauzit,
		qu’eu no m’en planh, si tot me dol.
VII	55	Tan l’am que re dire no·lh sai ;
		mas ilh s’en prend’ esgardamen,
		qu’eu non ai d’alre pessamen
		mas com li fos bos servire.
		e s’eu sai chantar ni rire,
	60	tot m’es per leis escharit.
		ma domna prec que m’acolha,
		e pois tan m’a enriquit,
		no sia qui dona, qui tol.
VIII		De cor m’a, coras se volha.
	65	ve·us me del chantar garnit,
		pois sa fin’amors m’o assol.