Ernst, Willy. Die Lieder des provenzalischen Trobadors Guiraut von Calanso. "Romanische Forschungen", 44, 2 (1930), pp. 255-406.

Code: 243,010 Auteur: Guiraut de Calanson Genre: Canso Numero: V

Tan doussamen

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

   

I	1	Tan doussamen
		Mi ven al cor ferir
		D’un gran dezir
		Amors que·m te jauzen,
	5	Qu’ieu muer planhen
		D’una doussa dolor
		Que·m ve d’amor ;
		Per o si am e crei que sia amatz,
		Que plus destrenh, on om n’es plus privatz,
	10	Lo mals d’amor, quant om no·n pot aver
		Lo domnejar          ni·l baizar ni·l jazer.
II		Aman sufren
		Pot d’enveja murir,
		Al mieu albir,
	15	Qui ve e re no pren,
		Mas pur aten,
		Cum ieu fauc la melhor
		E la gensor
		Qu’ieu sai ni vei entre totz los regnatz ;
	20	E am la tan e·m abelhis e·m platz
		Qu’on plus mi fai d’amor e de plazer,
		D’un dezir car          mi fai trop plus doler.
III		So·m ditz soven
		Amors, que·m fai languir :
	25	„Cum potz sufrir ?
		Vist anc mais cors tan gen,
		Tan avinen,
		Ni tan fresca color
		De nulha flor ?
	30	Que·l sieu belh ris e la boca e la fatz,
		Las blancas dens e·l sils voutz e delgatz
		E·l dous esgar val trop mais per vezer
		No fai en mar          l’estela contra·l ser.”
IV		Lo cors me fen
	35	D’ira, quar per ben dir
		Vol dompn’ aucir
		Selui que no·s defen
		E·s vai fenhen,
		Tro fals lauzenjador
	40	Fan lur clamor
		Sol per cujar espandir ves totz latz ;
		Mas tal me ditz que no sui enjanatz
		En lieis amar, que si m’o vol tener,
		Mercei pot far          e franqueza e dever.
V	45	Mas mal despen
		S’amor e son servir
		Qui pert jauzir
		Per amar leialmen ;
		Car no·m es gen
	50	Qu’estranh dompnejador
		Per lur ricor
		Ajo·ls belhs digz e·ls plazers e·ls solatz
		Que valon mais c’us jazers car compratz;
		E·l fis amans, que s’an de luenh sezer,
	55	Pauc pot prezar          Amor ni son poder.
VI		De·N Peire·us dic de Gavaret que·m platz,
		Quar per onor vol far tot son poder,
		Qu’ieu no·lh truep par          de bon pretz mantener.