Appel, Carl. Bernart von Ventadorn, seine Lieder, mit Einleitung und Glossar. Halle a. S.: Verlag von Max Niemeyer, 1915.

Code: 070,032=366,023 Auteur: Bernart de Ventadorn , Peirol Genre: Tenso Numero: -

Peirol, com avetz tan estat

  

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

   

I	1	Peirol, com avetz tan estat
		que no fezetz vers ni chanso ?
		respondetz me, per cal razo
		reman que non avetz chantat,
	5	s’o laissatz per mal o per be,
		per ir’ o per joi o per que,
		que saber en volh la vertat.
II		Bernart, chantars no·m ven a grat
		ni gaire no·m platz ni·m sap bo ;
	10	mas car voletz nostra tenso,
		n’ai era mon talan forsat :
		pauc val chans que dal cor no ve ;
		e pois jois d’amor laissa me,
		eu ai chan e deport laissat.
III	15	Peirol, mout i faitz gran foudat,
		s’o laissatz per tal ochaizo.
		s’eu agues agut cor felo,
		mortz fora, un an a passat,
		qu’enquer no posc trobar merce.
	20	ges per tan de chan no·m recre,
		car doas perdas no m’an at.
IV		Bernart, ben ai mon cor mudat,
		que totz es autres c’anc no fo.
		no chantarai mais en perdo
	25	. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
		mas de vos volh, chantetz jasse
		de celei qu’en grat no·us o te,
		e que perdatz vostr’ amistat.
V		Peirol, manh bo mot n’ai trobat
	30	de leis, c’anc us no m’en tenc pro.
		e s’ilh serva cor de leo,
		no m’a ges tot lo mon serrat,
		qu’e·n sai tal una, per ma fe,
		c’am mais, s’un baizar me cove,
	35	que de leis, si·l m’agues donat.
VI		Bernart, ben es acostumat,
		qui mais no·n pot, c’aissi perdo ;
		e la volps al sirieir dis o :
		can l’ac de totas partz cerchat,
	40	las sirieias vi lonh de se,
		e dis que no valion re.
		atressi m’avetz vos gabat.
VII		Peirol, sirieias son o be,
		mas mal aya eu, si ja cre
	45	que la volps no·n aya tastat.
VIII		Bernart, no·m n’entramet de re,
		mas peza·m de ma bona fe,
		car no·n i ai re gazanhat.